Διότι το 'φαγες κι έσκασες Μιχαλάκη μου! Και σου χω πει να μην μπαίνεις σε καταστήματα ενδύσεως, υποδύσεως και αξεσουαραϊζέισιον έχοντας φάει ολάκερο το κάποτε ζωντανόν!
Μια βόλτα στα μαγαζιά, λοιπόν. Για ψώνια. Κρίση ξε-κρίση κάποια στιγμή θα αναγκαστείς να καταθέσεις τον οβολό, γιατί η γραμμή ανάμεσα στη μόδα του σκισμένου τζιν και της προσβολής της δημοσίας αιδούς είναι λεπτή.
Ήθελες λοιπόν να πας στα μαγαζιά εε;; Και τόλμησες να μπεις στο πιο πολυσύχναστο της πόλης τούτης (και κάθε άλλης...);; Για να σε δω τώρα!
Ήθελες λοιπόν να πας στα μαγαζιά εε;; Και τόλμησες να μπεις στο πιο πολυσύχναστο της πόλης τούτης (και κάθε άλλης...);; Για να σε δω τώρα!
ΜΗΝ σε τρομάζει το πλήθος. ΔΕΝ είναι τρομοκράτες. Κι αυτοί άνθρωποι σαν κι εσένα είναι που ήρθαν να ρίξουν μια ματιά... Άντε προχώρα! Λες να ξεκινήσεις από πάνω προς τα κάτω; Θέλεις και ασανσέρ έτσι; Πάρε αγκαζέ το καρότσι της μαντάμ τώρα που προσπαθεί να βολευτεί με το τέκνον αγκαλιά για να μάθεις να υποτάσσεσαι στη δύναμη του καταναλωτισμού. Ρίξτου και μια ματιά καλέ! Χαμογέλα στο σκασμένο μη σε πούνε και αντικοινωνικιά! Κούτσι κούτσι κουουουούτσιιι! Χαμπάρι το κούτσι... Έχει ζαλιστεί κι ακόμα δεν μπήκε στα ενδότερα. Επιτέλους ο όροφός σου. Κυρία μου, συγγνώμη, να περάσω; (Δηλαδή να πηδήξω πάνω από το 4x4 όχημα που 'χεις παρκάρει εδώ μέσα μπας και βγω;) Ας εστιάσω πάλι. Ήρθα για παντελόνι όχι για πόλεμο.
Δόξα σοι! Άλλη φορά από τις σκάλες... Και τώρα σήκωσε τα μανίκια και βουρ στον πατσά! Γιατί έτσι μοιάζει η στίβα από ρούχα που ξεκίνησε να "βράζει" στις 9 το πρωί και τώρα κοχλάζει. Ο ΧΑΜΟΣ! Κάνε φόκους! Πρέπει-εντοπίσω-παντελόνι! Τα μάτια μου περνάνε πάνω από διαφανείς τσάντες πλέξι γκλας (ααα θα 'ναι αδιάβροχες για την παραλία), πλουμιστά γιλέκο με πούλιες (έλα Ριάνα να δεις!) και ένα παπούτσι. Ένα. Μόνο. Τι δουλειά έχει εδώ η παντόφλα με το ψαθί από κάτω;
Δόξα σοι! Άλλη φορά από τις σκάλες... Και τώρα σήκωσε τα μανίκια και βουρ στον πατσά! Γιατί έτσι μοιάζει η στίβα από ρούχα που ξεκίνησε να "βράζει" στις 9 το πρωί και τώρα κοχλάζει. Ο ΧΑΜΟΣ! Κάνε φόκους! Πρέπει-εντοπίσω-παντελόνι! Τα μάτια μου περνάνε πάνω από διαφανείς τσάντες πλέξι γκλας (ααα θα 'ναι αδιάβροχες για την παραλία), πλουμιστά γιλέκο με πούλιες (έλα Ριάνα να δεις!) και ένα παπούτσι. Ένα. Μόνο. Τι δουλειά έχει εδώ η παντόφλα με το ψαθί από κάτω;
Παρένθεση: όταν η ιστορία κάνει κύκλους σέρνει και τη μόδα μαζί της... Αυτά τα λέγαμε εσπαντρίγιες κάποτε και όπως π ο λ λ ά πράγματα ακόμα έχουν επιστρέψει στη μόδα. Ωραιότατες αναμνήσεις έχω από τα παπουτσάκια αυτά. Στο δημοτικό μας είχαν πάει εκπαιδευτική εκδρομή σε ένα τοπικό εργοστάσιο παραγωγής γαλακτοκομικών. Εγώ πήγα με την εσπαντρίγια...Υπήρξαν κι άλλοι πιο δύστυχοι που πήγαν με τη σαγιονάρα. Το γάλα που ήταν στο δάπεδο πότησε την εσπαντρίγια και βρώμαγα γαλατίλα σε όλη την εκδρομή! Στο ποτάμι της πέταξα να ξεβρωμίσουν, τίποτα! Κλείνει παρένθεση.
Μην αποσυντονίζεσαι! Στα παντελόνια! Yes! Τα βρίσκω! Κοκαλώνω. Τι είναι τούτα τα πολύχρωμα κολανοειδή με μοτίβα εμπνευσμένα από Jackson Pollock, σε λένε το κορίτσι του Μάη και καλοκαιρινή φρουτοσαλάτα;! Συμβουλή: κάνε πως δεν το είδες! Συνεχίζω. Ψάχνω. Ψάχνω. ΟΠΑΑΑ! Γιατί πάντα αυτό που αναζητώ βρίσκεται στη βάση του σωρού;; Και μόλις το βρίσκω πέφτουν δέκα χέρια επάνω του να το αρπάξουν;; Βούτα το! Βλέπω ένα μικρό μέρος μόνο αλλά φαίνεται ωραιότατο. Αν κρίνω απο το μπατζάκι είναι ακριβώς αυτό που θέλω! Ένα νορμάλ τζιν παντελονάκι, ελαφρώς ελαστικούλι μην έχουμε δράματα όταν κάθομαι, σε διαχρονικό χρωματάκι: μπλε! Και προς τη δόξα τραβώ τραβώ τραβώ! Α στο καλό... μανίκι ήταν! Δεν θα επεκταθώ...
Εντάξει λοιπόν ας πούμε ότι βρήκες αυτό που ήθελες (σε τιμή που δεν ήθελες... χμ... καλά θα δούμε...) για πήγαινε να το δοκιμάσεις τώρα. Εεε, αυτή είναι η ουρά για τα δοκιμαστήρια ή αναπαράσταση για την πτώση της Σαιγκόν;! Μην τους μετράς, δεν έχει νόημα... απλώς περίμενε... Κι όσο περιμένεις αναρωτιέσαι: Γιατί πάντα οι πολύ αδύνατες κοπέλες βγαίνουν στο διάδρομο για να δουν τα ρούχα τους στο μεγάλο καθρέφτη; δεν τις χωράει αυτός που είναι μέσα στο δοκιμαστήριο; ε μα για να έχουν καλύτερη οπτική του ενδύματος... από απόσταση... πάντα οι αδύνατες... μη συγχύζεσαι...κι εσύ ήσουν έτσι καποτε. Από 1 μέχρι 6 μηνών...
Ήρθε κι η σειρά σου, άντε για να δούμε. "Πόσα τεμάχια έχετε;" 4 απαντώ. Παίρνω μαζί μου το ίδιο παντελόνι σε 4 διαφορετικά νούμερα μπας και πετύχω το σωστό χωρίς να χρειαστεί να ξαναβγώ έξω στο χαμό. Α υπέροχα! σκέφτομαι. Έχει και σκαμπουδάκι εδώ! Πού καιρός να κάτσω όμως! Τραβώ την κουρτίνα όσο πιο κοντά στον τοίχο γίνεται, ελέγχω μήπως και αχνοφαίνεται τίποτα, τσεκάρω τα τυφλά σημεία στον καθρέφτη και αρχίζω να δοκιμάζω. Εντάξει το πρώτο νούμερο είναι για Σουηδέζα. Ούτε μέχρι το γόνατο αγάπη μου δεν ανεβαίνει. Μόνο για γκέτες κάνει. Δεν απογοητεύομαι, ας δω και το επόμενο. Ούτε αυτό μπαίνει... Δεν είναι δυνατόν! Μια φράση παίζει στο μυαλό σα χαλασμένος δίσκος ξανά και ξανά: "Τι το 'θελες τ'αρνί Μιχαλάκη... Τι το 'φαγες κι έσκασες Μιχαλάκη μουυυ..." Αναπτερώνομαι! Δεν είμαι έτοιμη να ηττηθώ ακόμα! ΘΑ ΣΕ ΑΝΕΒΑΣΩ ΘΕΣ ΔΕ ΘΕΣ! Μάρτυς μου ο Θεός, δεν θα ξαναγοράσω μεγαλύτερο νούμερο τζιν! Παλεύω! Έχω γίνει λούτσα στον ιδρώτα αλλά δεν εγκαταλείπω. Ίσως από την υπερπροσπάθεια χάσω κανα γραμμάριο και βοηθηθώ. Κάτι πάει να γίνει. Θέλω να βγάλω δυνατή κραυγή αμερικανού πεζοναύτη που αναδύεται μέσα από τα λασπωμένα νερά κρατώντας το αυτόματο στο χέρι! Έλα θα τα καταφέρεις! ΡΟΥΦΑ ΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑΑΑΑ! Τα πόδια μου μπερδεύονται και με φαντάζομαι να πέφτω προς τα πίσω... Προσπαθώ να γραπωθώ από την κουρτίνα για να φρενάρω την πτώση αλλά σκάω σαν καρπούζι στο διάδρομο με μισοανεβασμένο το παντελόνι και τον κόσμο να με κοιτάει παγωμένο. Τέτοιες σκέψεις δεν βοηθάνε, σύνελθε! Αν κλείσει αυτό το φερμουάρ δεν πρόκειται να ξαναφάω καρμπονάρες, τέρμα τα λίπη, στοπ στις μεταμεσονύχτιες μακαρονάδες και τα σουβλάκια της παρηγοριάς επειδή απλώς είχες μια άσχημη μέρα! ΠΡΕΠΕΙ.ΝΑ.ΧΩΡΕΧΩ.ΜΕΣΑ.ΣΕ.ΑΥΤΟ.ΤΟ.ΤΖΙΝ.
Κοιτάζω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη! Πώς είμαι έτσι!! Ξεμαλλιασμένη, κατακκόκκινη, έτοιμη να εκραγώ! Και τότε γίνεται το θαύμα. Το φερμουάρ κλείνει... Ακούω Βαγγέλη Παπαθανασίου και "Δρόμους της Φωτιάς" μέσα στο κεφάλι μου! Θέλω να βγω από το παραβάν να μοιραστώ τη νίκη μου με το πλήθος που περιμένει ακόμα στην ουρά! Ναιιι!!! Θέλω να γίνω κι εγώ μια από αυτές που κορδώνονται μπροστά στον μεγάλο καθρέφτη! Το δικαιούμαι! Χώρεσα! Αααα...Τώρα μπορώ να απολαύσω το σκαμπουδάκι μου. Ή μήπως όχι; Είναι αδύνατο να καθήσω. Το παντελόνι είναι τόσο στενό που μπορώ μόνο όρθια να σταθώ. Είναι σαν ένας ολόσωμος τρέντυ νάρθηκας, μια μούμια στημένη όρθια τυλιγμένη σε μπλε επιδέσμους. Μην αγχώνεσαι. Σκέψου όλες τις εκδηλώσεις που μπορείς να παραστείς χωρίς να καθήσεις. Εμ, σε ένα μπαρ πήχτρα στον κόσμο, στην ουρά της εφορίας, στην άρση της σημαίας... Λεπτομέρειες. Εσύ μια φορά τα κατάφερες! You're IN!
Ήρθε κι η σειρά σου, άντε για να δούμε. "Πόσα τεμάχια έχετε;" 4 απαντώ. Παίρνω μαζί μου το ίδιο παντελόνι σε 4 διαφορετικά νούμερα μπας και πετύχω το σωστό χωρίς να χρειαστεί να ξαναβγώ έξω στο χαμό. Α υπέροχα! σκέφτομαι. Έχει και σκαμπουδάκι εδώ! Πού καιρός να κάτσω όμως! Τραβώ την κουρτίνα όσο πιο κοντά στον τοίχο γίνεται, ελέγχω μήπως και αχνοφαίνεται τίποτα, τσεκάρω τα τυφλά σημεία στον καθρέφτη και αρχίζω να δοκιμάζω. Εντάξει το πρώτο νούμερο είναι για Σουηδέζα. Ούτε μέχρι το γόνατο αγάπη μου δεν ανεβαίνει. Μόνο για γκέτες κάνει. Δεν απογοητεύομαι, ας δω και το επόμενο. Ούτε αυτό μπαίνει... Δεν είναι δυνατόν! Μια φράση παίζει στο μυαλό σα χαλασμένος δίσκος ξανά και ξανά: "Τι το 'θελες τ'αρνί Μιχαλάκη... Τι το 'φαγες κι έσκασες Μιχαλάκη μουυυ..." Αναπτερώνομαι! Δεν είμαι έτοιμη να ηττηθώ ακόμα! ΘΑ ΣΕ ΑΝΕΒΑΣΩ ΘΕΣ ΔΕ ΘΕΣ! Μάρτυς μου ο Θεός, δεν θα ξαναγοράσω μεγαλύτερο νούμερο τζιν! Παλεύω! Έχω γίνει λούτσα στον ιδρώτα αλλά δεν εγκαταλείπω. Ίσως από την υπερπροσπάθεια χάσω κανα γραμμάριο και βοηθηθώ. Κάτι πάει να γίνει. Θέλω να βγάλω δυνατή κραυγή αμερικανού πεζοναύτη που αναδύεται μέσα από τα λασπωμένα νερά κρατώντας το αυτόματο στο χέρι! Έλα θα τα καταφέρεις! ΡΟΥΦΑ ΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑΑΑΑ! Τα πόδια μου μπερδεύονται και με φαντάζομαι να πέφτω προς τα πίσω... Προσπαθώ να γραπωθώ από την κουρτίνα για να φρενάρω την πτώση αλλά σκάω σαν καρπούζι στο διάδρομο με μισοανεβασμένο το παντελόνι και τον κόσμο να με κοιτάει παγωμένο. Τέτοιες σκέψεις δεν βοηθάνε, σύνελθε! Αν κλείσει αυτό το φερμουάρ δεν πρόκειται να ξαναφάω καρμπονάρες, τέρμα τα λίπη, στοπ στις μεταμεσονύχτιες μακαρονάδες και τα σουβλάκια της παρηγοριάς επειδή απλώς είχες μια άσχημη μέρα! ΠΡΕΠΕΙ.ΝΑ.ΧΩΡΕΧΩ.ΜΕΣΑ.ΣΕ.ΑΥΤΟ.ΤΟ.ΤΖΙΝ.
No comments:
Post a Comment